مدح حضرت علی علیه السلام ( عید غدیر)
من اســم را بــدون تو انـشـا نـمـی کـنم ذکـری به غـیـر نام تـو مـولا نـمی کنم ذکر خـدای عـزو جل ذکر حـیـدراست این یـاد را بـدون تـو مـعـنــا نـمـی کنم هرکس که خواند نام رفیعت مجاب شد پـس بـی اجـابـت تـو تـمـنـّا نـمـی کـنـم وقـتی نظر به وسعت ارض و سما کنم ایـجـاد را بــدون تــو پـیــدا نـمـی کـنـم با هـر نـفـس مُـمِـدّ حـیـاتـم تویی عـلی بی یا عــلــی تـنـفـس بی جـا نـمـی کنم انـگــار کـه ز قـبـل تـولــد تـو با مـنـی بی تـو عــلــی تـلـفــظ بـابــا نـمـی کـنم با تو بیـایم و نــروم بی تـو از جـهــان من بی علی ممات وَ مـحـیــا نـمـی کنم دل را «فَـمَن یَمُت یَرَنی» زنـده می کند ما را تب عـلــی ارنــی زنـده مـی کـند ما امـتـحـان شده به تـولای حـیــدریــم دل می دهـد گـواه که از نـسل کـوثـریم وقتی امـیـر بر روی دست پیمبر است ما خاک زیـر پـای عـلــی و پـیـمـبریم درد آشـنای حـیـدر کـرار، جان ماست در یــاریِ رســول، عـلــیِّ مـکــرریم هرگز به ترک دین عـلی تن نمی دهـیم ما،ای غدیر خم، ز ازل شیعه پروریم بیعـت کـنـیـم با عـلـی و آل مـصـطـفی ما آب و گل سرشتۀ این عید اکـبـریـم راهی به جـز مسـیـر ولایت نمی رویـم ما دولت کـریمه و انـصـار رهـبــریـم با هر که دشـمنی بکـند حـرب می کنیم با هر که دوسـتی بـکنـد مـا بــرادریـم اسلام آل فـاطـمـه اســلام نـاب مـاست لبـیک بر نــدای ولایت جــواب ماست ما را فـقـط مـعـلــم دین خــدا علی ست زیرا که باب مدرسه مصطفی علی ست دریای عـلم اول و آخـر به نـزد اوست اسرار علی،حدید علی،هل اتی علی ست قرآن، کتابِ مدح علی، ذمِّ دشمن است شایستۀ اطاعت و مدح و ثـنـا علی ست اول کـسـی کـه مــؤمن دیـن خــدا شده مولای ما؛مُهَیمِن ما؛مرتضی علی ست از آدم ابــوالـبـشــر و انــبــیــای بـعــد تا خاتم النبی همه مشکل گشا علی ست فرمود مصطفی به هر آن کس که رهـبرم فـرمـانروای مـقـتـدر و مقـتدا علی ست فرمان او مطاع چو فرمان خالق است بعد از نبی برای هـمـه پیشوا علی ست احمد چوخواست حکم خدا را کند جلی بی شک زعمق هستی خود گفت یاعلی وقتی فـرشـتـگــان خـدا سجده می کـنند بر آدم است؟ یا به کجا سجده می کنند؟ در صُلب آدم است علی نـور کردگـار یعنی به نور شیـر خـدا سجده می کـنند از انـبـیـا گـرفـتـه به وقت نـماز عـشق تا اولـیــا به سَرور ما سجـده می کـنـند لیل و نهار چون به علی دایر است و بس ارض و سما به آل عبا سجده می کـنند هستی تمام، سلطنت مرتضی علی ست عالم بر او ز شاه و گدا سجده می کـنند وقتی فـرشـتـگـان مـقـرّب دعــا کـنـنـد بر ذات او به وقت دعا سجده می کـنند آن بنده ای که مخلص پـروردگـار شد مـولای مـا عـلــی پــدر روزگــار شد رفتم طواف بیت و نـدیـدم به جز علی از گـلـشـن مَطاف نچـیـدم به جز علی هر چه صدا زدم:که مرا می شود مجیب؟ از کـعـبــه پاسخی نشـنیدم به جز علی گرچه صدای شُرشُر زمـزم به گوش بود حقّا که بــاده ای نچـشـیدم به جز عـلـی سعی و صفا و مـروه مرا در تلاش برد از این تلاش دل؛نرسیدم به جز عـلـی تقصیر عشق کردم و خوردم گره به زلف از قید هر چه زلف بریدم به جز علی وقتی دلــم به رکـن یـمـانـی نـماز کرد وجه خدای کـعـبـه ندیـدم به جز عـلـی مقصود ما نه کعـبه و بتخانه و کِنِشـت راه بهـشت برنـگـزیـدم به جـز عـلــی قــرآن و عــتـرتـنــد گــواه کــلام مــن من مست مرتـضـایــم و مـولا امام من آن کـس که از امــام تَـمَــرُّد نـمی کـنـد خود را بَـری ز بــار تـعـهــد نـمی کند آن سالخـورده ای که عـلـی را رها کند یــاد از عـلــی ز بـدو تـولـد نـمی کـنـد آن کس که قصد یاری رهبر به دل نداشت تـمکـین از او ز روی تَـعَـمُّـد نـمی کند گه با عـلـی ست گه سـرِ خوان معاویـه بـیـهـــوده ادعـای تَــجَــدُّد نـمـی کــنــد هر کس کنار سفرۀ بیـگـانـگان نشست دیـگــر به امــر یــار تَـعَـبُّــد نـمی کـند یا نطـفه اش خراب وَ یا لقـمه اش حـرام ورنـه حــلال زاده تَـــمَــرُّد نـمـی کـنـد آن کس که شاکر است به خان نعـیم دوست در خــارج از حــریـم تَــرَدُّد نـمی کـند با دین ستیزِ پستِ نمکـدان شکن بگــو حـقِّ نـمـــک ادا نـکـنــد پـیــرُوِ عــدو تا تیغ ذوالفـقار به دستان حـیــدر است شیعه مجاب و پیرو صبر پیـمبر است روزی که تیغ رسته شود ازغلاف صبر خط نفاق و کینه ازاین تیغ،بی سر است حزب خدا که حزب علی،حزب فاطمه است آمــاده جـهــاد به فـتــوای رهـبر است شیعه کُشی به دست مسلمان مباح شد! این هم برای شیعه معـمای دیگر است کاخ ستم به تـیـغ عـدالت شود خــراب این امـر در کـتــاب الـهـی مقـدر است صمصام منتقم چو زند پرده را کـنــار شـیـعـه کـنـار مـهـدی آل پـیـمبر است ما انـتـقـام فــاطـمـه را جـسـتـجو کنیم اسلام، قرن هاست عزادار کـوثر است خم غدیر صحنۀ هم عهدی است و بس اصل غدیر بیعت با مهدی است و بس |